W samym procesie technologicznym taka powierzchnia nie jest obrabiana. Jeżeli na takiej powierzchni wprowadzone zostanie np. pochylenie odlewnicze na etapie opracowywania konstrukcji odlewu jako półfabrykatu w finalnym produkcie pozostanie niezmienione. W przypadku produkcji seryjnej omawianej tulei będzie to proces wytwarzania półfabrykatu.

Stal stopowa używana do wyrobu przyrządów precyzyjnych, zawierająca około 35% niklu Stal stopowa zawierająca 40 % niklu Stal szlachetna Stal uszlachetnia Stal w postaci gotowych odlewów Stal żelaza i niklu Stal, mosiądz i amalgamat Stal Stalagmit lub stalaktyt Stalagmit w jaskini Stalagmit Stalagmity i stalaktyty Stalaktyt lodowy

W budownictwie wykorzystuje się głównie dwa rodzaje stali - stal zbrojeniową używaną do wykonywania elementów żelbetowych oraz stal konstrukcyjną używaną do budowy konstrukcji nośnych stropów, dachów, słupów. Stal niskowęglowa (stosowana w budownictwie) jest to stop żelaza o zawartości do 2% węgla i innych pierwiastków, otrzymany w wyniku dwustopniowego procesu produkcji. W pierwszym etapie produkcji z rud żelaza przetopionych w wielkich piecach otrzymuje się surówkę, która oprócz żelaza zawiera 2,5-4,5% węgla i ok. 7% innych domieszek. W drugim etapie produkcji surówkę poddaje się procesowi utleniania, w wyniku którego otrzymuje się staliwo o wymaganym składzie chemicznym. Po obróbce mechanicznej przez kucie lub walcowanie uzyskuje się gotowe wyroby o określonym kształcie nazywane stalą. Żeliwo - przetopiona surówka z dodatkiem złomu. Zawiera 2-4% węgla i do 4% krzemu. Stal - przetopiona surówka odtleniona, poddana obróbce mechanicznej. Zawiera do 2% węgla. W zależności od składu chemicznego stale dzielimy na: stale węglowe (głównym składnikiem, oprócz żelaza, jest węgiel (do 2%), a zawartość pozostałych składników (krzem, mangan, fosfor, siarka) nie powinna przekraczać wartości określonej dla danego gatunku, stale stopowe (nisko- i wysokostopowe); oprócz żelaza i węgla zawierają inne składniki dodane w celu uzyskania pożądanych właściwości. W zależności od stopnia odtlenienia stale dzielimy na: uspokojone półuspokojone nieuspokojone Uspokojenie stali to proces odtlenienia, polegający na usunięciu pozostałości rozpuszczonego tlenku żelaza Stal uspokojona jest odtleniona w takim stopniu, że podczas jej krzepnięcia nie zachodzą żadne reakcje z wydzieleniem gazów, dzięki czemu ma lepszą jakość. Stal zbrojeniową dzielimy na klasy i gatunki. Klasa stali zależy od jej właściwości mechanicznych (wytrzymałość na rozciąganie, granica plastyczności). Klasę stali oznacza się literą A i cyfrą rzymską. Produkuje się klasy stali: A-0, A-I, A-II, A-III, A-IIIN (im wyższa cyfra, tym wyższa wytrzymałość stali). W ramach każdej klasy występują gatunki, określające właściwości technologiczne, takie jak: spawalność, zgrzewalność, stopień uspokojenia. Elementy konstrukcyjne wykonywane są ze stali węglowej zwykłej lub podwyższonej jakości, a gatunek użytej stali powinien być określony w projekcie budowlanym, jeśli wyrób odbiega od standardowych kształtowników hutniczych. Zbrojenia do betonu Pręty zbrojenioweZbrojenie współpracuje z betonem przy przenoszeniu sił wewnętrznych występujących podczas pracy konstrukcji. Ponieważ beton jest materiałem o wysokiej wytrzymałości na ściskanie i niewielkiej na rozciąganie, najczęściej głównym zadaniem zbrojenia jest przeniesienie sił rozciągających. Stal zbrojeniowa jest produkowana w postaci prostych prętów zbrojeniowych lub drutu dostarczanego w zwojach. Pręty proste nie wymagają prostowania na budowie, chyba że zostały pogięte podczas transportu. W klasach stali A-0 i A-I produkuje się pręty i druty okrągłe gładkie, wykorzystywane głównie jako elementy pomocnicze zbrojenia, takie jak strzemiona i przewiązki. Do wykonywania zbrojenia głównego wykorzystuje się przede wszystkim pręty klasy A-III, żebrowane ze stali gatunku 34GS o średnicy 8-20 mm. W klasach A-III i A-IIIN produkuje się pręty okrągłe żebrowane dwuskośne (mają dwa żebra podłużne oraz żebra poprzeczne usytuowane "w jodełkę"). Pręty 20G2Y ze stali klasy A-IIIN, dla odróżnienia od prętów 34GS klasy A-III, mają po obu stronach nawalcowane żeberka podłużne na długości równej trzem odstępom żeberek poprzecznych. Na budowie łączenie prętów ze strzemionami i między sobą wykonuje się przy użyciu miękkiego drutu wiązałkowego tworząc na połączeniach węzły krzyżowe. Siatki zbrojenioweSiatki zbrojeniowe zgrzewane standardowe lub typowe stosuje się do zbrojenia konstrukcji z betonu. Wykonuje się je z prętów z drutu gładkiego lub profilowanego na zimno, krzyżujących się pod kątem 90°C. W miejscach połączeń pręty zgrzewa się punktowo. Siatki standardowe, o wymiarach 6x2,45 m, produkuje się na skład. Siatki nietypowe produkuje się na indywidualne zamówienie, jednak ich długość nie może przekraczać 12 m, a szerokość - 2,45 m. Szkielety zbrojenioweSzkielety do zbrojenia konstrukcji z betonu (płaskie i przestrzenne) wykonuje się ze stalowych prętów prostych, zgrzewanych punktowo i krzyżujących się pod kątem 90°C. Szkielety przestrzenne wykonuje się ze szkieletów płaskich i pojedynczych prętów. Kształtowniki Kształtowniki są to wyroby stalowe, otrzymane w procesie walcowania stali na gorąco (kształtowniki hutnicze) lub w procesie gięcia blachy na zimno. Kształtowniki hutnicze mają przekrój otwarty w postaci prostych figur geometrycznych, natomiast kształtowniki zimnogięte mogą mieć profile zamknięte o przekroju kwadratowym lub prostokątnym. Z kształtowników wykonuje się belki i podciągi (elementy poziome) i słupy (elementy pionowe), balustrady, wzmocnienia konstrukcji dachowej. Przekroje belek i słupów mogą być proste (z jednego kształtownika) albo złożone (z dwóch lub większej liczby). Łączone są metodą spawania lub łączenia na śruby. Do najczęściej wykorzystywanych kształtowników stalowych należą: płaskowniki - są to wyroby płaskie o szerokości 20-150 mm, grubości 6-40 mm i znormalizowanej długości 6-9 m. Oznacza się je prostokątem, przy którym podaje się szerokość i grubość w mm; kątowniki - mogą być równoramienne i nierównoramienne. Produkowane są kątowniki równoramienne o długości ramion 20-200 mm i nierównoramienne o długości ramion 30-200 mm. Kątowniki są oznaczane symbolem kształtu przekroju i trzema liczbami, z których dwie pierwsze oznaczają (w mm) długości ramion, a trzecia - ich grubość; dwuteowniki - składają się z pionowego środnika i dwóch poziomych półek. Mogą być: normalne, ekonomiczne i o pocienionym środniku. Dwuteownik oznacza się symbolem określającym kształt przekroju poprzecznego oraz liczbą oznaczającą wysokość w mm. ceowniki - mają w przekroju kształt litery C; składają się z pionowego środnika i dwóch poziomych półek. Mogą być: normalne, ekonomiczne i o pocienionym środniku. Ceownik oznacza się symbolem określającym kształt przekroju poprzecznego oraz liczbą oznaczającą wysokość w mm. Inne metale Oprócz stali w budownictwie stosuje się także inne metale. Aluminium jest to metal o srebrzystobiałej barwie, lekki, kowalny, topliwy, dobrze przewodzący ciepło i elektryczność, odporny na korozję. W budownictwie jest wykorzystywany do wykonywania elementów konstrukcyjnych (kształtowniki aluminiowe) okien, drzwi, ogrodów zimowych, świetlików, daszków oraz folii i powłok ochronnych. Cynk jest to metal o niebieskawosrebrzystej barwie. Warstewka tlenku, wytwarzająca się na jego powierzchni chroni go przed działaniem czynników atmosferycznych. Jest stosowany do wyrobu blach cynkowych, wytwarzania powłok ochronnych (zabezpieczających stal przed korozją), produkcji farb cynkowych. Wchodzi w skład wielu stopów metali (np. mosiądzu, brązu). Miedź jest to metal o charakterystycznym czerwonym połysku, kowalny i ciągliwy, bardzo dobrze przewodzący ciepło i elektryczność. Pod wpływem działania wilgoci pokrywa się zielonym nalotem zwanym patyną. Z miedzi wytwarza się blachy dachowe, rynny i rury spustowe, rury do instalacji wodnych. Mosiądz jest to stop miedzi z cynkiem oraz dodatkiem innych metali (5-6%): ołowiu, żelaza, manganu. Mosiądz dobrze przewodzi ciepło i elektryczność, jest odporny na korozję, daje się łatwo obrabiać. Jest stosowany do wyrobu okuć budowlanych, blach, rur, śrub, ozdób. Mosiądz wysokoniklowy jest to stop zawierający 55-66% miedzi, 10-20% niklu, 20-24% cynku. Łatwo poddaje się obróbce plastycznej, dlatego wykorzystuje się go do wyrobu prętów, drutów, blach, rur. Brąz jest to stop miedzi z cyną, czasami z domieszką innego metalu, np. aluminium. Jest stosowany do wyrobu elementów ozdobnych: krat, balustrad, poręczy, dzwonów. Spiż jest to stop miedzi, cyny, cynku i ołowiu. Jest metalem odpornym na ścieranie. Stosuje się go do wyrobu elementów dekoracyjnych. Znal jest to stop cynku z aluminium, miedzią i magnezem. Daje się łatwo spawać, lutować, niklować, chromować i obrabiać, ale z upływem czasu staje się kruchy. Stosuje się go do wyrobu okuć budowlanych. Żeliwo jest to odlewniczy stop żelaza z węglem (2-4,5%), krzemem, manganem, fosforem, siarką i innymi składnikami, otrzymywany przez stopienie surówki żelaza z dodatkiem złomu żeliwnego i stalowego oraz stopów żelaza. Rozróżnia się żeliwo: szare (w którym węgiel występuje w postaci grafitu), białe (węgiel występuje w postaci węglika żelaza - cementytu) i połowiczne (węgiel występuje zarówno jako grafit, jak i cementyt). Żeliwo charakteryzuje się wysoką odpornością na korozję, ale jest kruche i łatwo pęka na skutek uderzenia. Nikiel jest to metal o barwie srebrzystobiałej, twardy, kowalny, trudno topliwy, odporny na działanie tlenu, wilgoci, powietrza. Jest stosowany do powlekania innych metali (stali, cynku, miedzi) w celu zwiększenia ich wytrzymałości i odporności na korozję. Jest składnikiem wielu stopów (np. mosiądzu). opr.: Redakcja

^{Od operacji dostarczenia wsadu do pieców po odbiór gotowych odlewów, z uwzględnieniem umiejscowienia w poszczególnych częściach Hali Głównej. a) Magazyn wsadu (1) – nawa w której znajdowały się wygrodzone boksy na złom i surówkę oraz tor bocznicy kolejowej którą dostarczano wsad do pieców.}

Stal, Metale, MetalurgiaPublished on Jun 13, 2017Dodatek magazyny Polski PrzemysłAF Media

Przeplatają się w niej motywy ludowości, religijności, straszności oraz elementy polskiego designu typowe dla epoki, w której tworzył. Większość wykorzystanych tkanin pochodzi z odzysku. Uzupełniają je elementy w postaci transparentnych odlewów imitujących szkło.

staliwo Praktyczny słownik polsko-ukraiński. 2014. Look at other dictionaries: staliwo — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n I, Mc. staliwowie, blm, techn. {{/stl 8}}{{stl 7}} stal w stanie ciekłym, odlana w formy lub gotowe odlewy {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień staliwo — n III, Ms. staliwowie, blm techn. «stal w postaci gotowych odlewów, nie przerabiana plastycznie» Odlewnia staliwa … Słownik języka polskiego staliwny — techn. «zrobiony ze staliwa, mający cechy staliwa; taki, z którego się robi staliwo» Odlewy staliwne. Rudy metali staliwnych … Słownik języka polskiego Konsultacja: dr inż. Zbigniew Kramek. Korekta: mgr Edyta Kozieł. Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej (311 [50].Z1.05. Projektowanie procesów technologicznych) zawartego w programie nauczania dla zawodu technik mechanik. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2005. Najlepsi dostawcy Podziel się: Witamy w przewodniku Thomasa po najlepszych amerykańskich firmach stalowych i światowych producentach stali. Stal to wszechstronny metal, który jest wykorzystywany w budownictwie i jako podstawowy materiał do produkcji szerokiej gamy produktów do użytku komercyjnego lub konsumenckiego. Ceniona za swoją wytrzymałość, trwałość i zdolność do odzyskiwania i recyklingu, stal jest stopem żelaza i węgla i może być produkowana w różnych gatunkach poprzez dodanie innych pierwiastków, takich jak nikiel i chrom, jak w przypadku stali nierdzewnej. W skrócie: Typy dostawców stali Centra serwisowe stali w USA Globalni producenci stali Bary ze stali węglowej Image credit: Continental Steel Types of Steel Suppliers Dostawcy stali mogą być scharakteryzowani przez konkretne wytwarzane produkty końcowe i stosowane procesy. Generalnie dzielą się oni na dwie odrębne kategorie: Centra serwisowe stali Firmy te reprezentują krajowe źródła stali, które oferują formowane wyroby stalowe w użytecznych współczynnikach kształtu i wymiarach, które mogą być dalej przetwarzane na gotowe wyroby stalowe, takie jak obudowy urządzeń lub stalowe pokrycia dachowe przy użyciu technik produkcyjnych, takich jak formowanie rolkowe. Przykłady standardowych form obejmują belki, pręty, arkusze, kręgi, płyty, rury i druty. Globalni producenci stali Te globalne firmy przetwarzają surowce takie jak ruda żelaza i węgiel przy użyciu wielkich pieców i konwertorów, a ich produktem wyjściowym jest stale odlewana stal w postaci wlewków oraz półprodukty takie jak kęsy, kęsiska i płyty, a także płynna stal do odlewów. Firmy te są zlokalizowane na całym świecie i podczas gdy niektóre z nich są notowane na giełdzie, wiele jest własnością państwa w krajach takich jak Chiny czy Indie. Mogą one również produkować standardowe produkty w postaci form stalowych nadających się do sprzedaży i późniejszego przetwarzania i obróbki mechanicznej na wyroby gotowe. Oceniliśmy firmy w obu tych kategoriach poniżej: Przedsiębiorstwa stalowe z USA Krajowe przedsiębiorstwa produkcyjne w USA z zapasów stali, lub centra usług stalowych, oferują zapasy surowca stalowego w znormalizowanych współczynnikach kształtu i wymiarach, które mogą być wykorzystane do tworzenia gotowych wyrobów stalowych poprzez procesy produkcyjne, takie jak formowanie rolkowe, cięcie, cynkowanie lub spawanie. Standardowe formy materiałów dostępne od dostawców stali obejmują belki, pręty, blachy, kręgi, pręty i profile rurowe, płyty, rury i drut. Dostępne są również różne stopy stali o różnym składzie chemicznym i właściwościach mechanicznych, które mają również wpływ na warunki środowiskowe i operacyjne, do których dany stop nadaje się najlepiej. W Tabeli 1 poniżej przedstawiliśmy dostawców stali/centra serwisowe w USA. Tabela 1 – Kluczowi dostawcy stali w Dostawcy stali i formowanych kształtowników stalowych Firma Miasto State Founded Estimated Sales Sabre Steel, Inc. Farmington Hills MI 1991 $10 – Mil Regol-G Special Steel Services, Inc. Wheeling IL 1987 $5 – Mil Continental Steel & Tube Co. Fort Lauderdale FL 1984 $10 – Mil Eagle National Steel Hutchins TX 1985 $50 – Mil A-1 Alloys San Diego CA 1978 $10 – Mil Eastern Steel Corp. Brooklyn NY 1924 $10 – Mil Beartech Alloys, Inc. Placentia CA 1997 $1 – Mil Pinnacle Industrial Supply, Inc. San Diego CA 1987 $10 – Mil Zeeco Metals, Inc. Bridgeview IL 1976 $5 – Mil Advantage Metal Services, Inc. South El Monte CA 1985 $10 – Mil American Steel Companies – Summaries and Company Info Sabre Steel, Inc, w Farmington Hills, Michigan, oferuje produkty stalowe walcowane na zimno i gorąco w postaci płaskich rolek. Dostarcza również stal ocynkowaną i galwanizowaną, jak również stal powlekaną galwanicznie, a także stal wysokowęglową. Regol-G Special Steel Services, Inc, zlokalizowana w Wheeling, Illinois, specjalizuje się w dostarczaniu stali narzędziowych, płyt odpornych na ścieranie, prętów i stopów o wysokiej wytrzymałości i odporności na zużycie oraz rur odpornych na korozję. Fort Lauderdale, Floryda jest domem dla Continental Steel & Tube Co. Założona w 1984 roku, jest certyfikowanym przez ISO 9001 dostawcą stali węglowej w postaci belek, płyt, zwojów, rur, arkuszy i prętów. Ponadto, oferują kształty ze stali nierdzewnej w postaci płyt, cewek, arkuszy, prętów, kątowników i rur. Eagle National Steel of Hutchins, Texas oferuje między innymi belki ze stali konstrukcyjnej, rury kwadratowe i prostokątne oraz stal konstrukcyjną w postaci płaskowników, rond, kwadratów i rur. A-1 Alloys z siedzibą w San Diego w Kalifornii oferuje stale odporne na ścieranie i uderzenia, metale odporne na wysoką temperaturę i korozję, a także inne formy metalowe z aluminium, niklu, stali nierdzewnej, tytanu i cynku. Eastern Steel Corp. z Brooklynu w Nowym Jorku oferuje zapasy standardowych form stalowych, w tym pręty, płyty, kraty, rury, pokrycia dachowe i kształty kątowe. Oferują również elementy specjalne, takie jak wytłaczane deski aluminiowe, trójniki dzielone i oferują usługi cięcia na miejscu, aby zapewnić produkt cięty do określonych wymiarów. Beartech Alloys zlokalizowany w Placentia w Kalifornii dostarcza standardowe pręty, rury i rurki, jak również stopy specjalne, takie jak stal nierdzewna, nikiel, brąz i miedź. Pinnacle Industrial Supply, Inc. oferuje rury ze stali węglowej i ocynkowane, jak również rury ze stali nierdzewnej i rury sanitarne. Dostarczają również specjalistyczne rurociągi ze stopów takich jak miedź-nikiel, chromol, tytan, aluminium, monel i Inconel. Znajdują się one w San Diego, Kalifornia. Zeeco Metals, Inc. w Bridgeview, Illinois może dostarczyć produkty stalowe walcowane na gorąco i na zimno, jak również metale cynkowane ogniowo i elektrolitycznie. Advantage Metal Services, Inc. z siedzibą w South El Monte, Kalifornia zapewnia pełną gamę produktów ze stali węglowej strukturalnej i walcowanej na zimno, rur, stali nierdzewnej i aluminium, jak również siatki cięto-ciągnionej w różnych rozmiarach, grubościach i stopach. Mogą również wykonywać niestandardowe usługi produkcji metalowej, w tym usługi obróbki skrawaniem, gięcia, cięcia, formowania i wiercenia, a także operacje wtórne, takie jak galwanizowanie. Globalni producenci stali 25 największych globalnych producentów stali zostało podsumowanych w tabeli 1 poniżej, uszeregowanych w kolejności malejącej według szacowanej ilości wyprodukowanej stali w oparciu o statystyki produkcji z 2016 roku. Tonaż brutto, jak pokazano, reprezentuje produkcję w milionach ton, gdzie 1 tona jest równa masie 1000 kilogramów. (Jednostka tona jest również nazywana w USA toną metryczną). W Tabeli 2 pokazano również kraj, w którym producent ma siedzibę główną, a także dane dotyczące przychodów i kapitalizacji rynkowej dla tych firm, w przypadku których dane finansowe zostały zgłoszone. Tabela 2: Najlepsi światowi producenci stali Rank* Firma Tonaż brutto** Kraj Revenue*** Market Cap**** 1 ArcelorMittal Luxembourg $ $ 2 Baowu Steel Group Chiny – – 3 HBIS Group Chiny – – 4 NSSMC Group Japonia $ $ 5 POSCO Korea Południowa $ B $ 6 Shagang Group Chiny – – 7 Ansteel Group Chiny – – 8 JFE Steel Japonia $ $ 9 Shougang Group Chiny 10 Tata Steel Group Indie $ $ 11 Shandong Steel Group Chiny – – 12 Nucor Corporation USA $ $ 13 Hyundai Steel Korea Południowa $ $ 14 Maanshan Steel Chiny – – 15 ThyssenKrupp Niemcy $ $ 16 NLMK Rosja $ $ 17 Jianlong Group Chiny – – 18 Gerdau Brazylia – – 19 China Steel Corporation Tajwan – – 20 Valin Group Chiny – – 21 JSW Steel Indie $ $ 22 Benxi Steel Chiny – – 23 SAIL Indie – – 24 U. S. Steel Corporation USA $ $ 25 IMIDRO Iran – – Notatki: *Rankingi są oparte na statystykach zgłoszonych przez World Steel Association ( opublikowanych w Statista ( **Tonaż brutto jest przedstawiony w milionach ton ( ton metrycznych), gdzie 1 tona jest równoważna 1 000 kilogramów, i jest oparta na produkcji zgodnie z raportami lub szacunkami z 2016 roku ***Dochód jest roczny w oparciu o 4 kwartalnie raportowane wartości, zgłoszone od 2017 roku i przeliczone na dolary amerykańskie przy użyciu kursów walutowych na dzień 6 marca, 2018 ****Wartości kapitalizacji rynkowej są na dzień 6 marca 2018 r. i zostały przeliczone na dolary amerykańskie przy użyciu kursów wymiany walut z dnia 6 marca 2018 r. Steel Company Summaries and Info Luksemburski ArcelorMittal plasuje się na pierwszym miejscu wśród producentów stali, z mln ton produkcji. Firma obsługuje główne rynki, takie jak motoryzacyjny, budowlany, sprzętu gospodarstwa domowego i opakowań. Firma jest w trakcie rekonfiguracji operacji w swoich amerykańskich zakładach w Indiana Harbor, a zakończenie tego projektu planowane jest na 2018 r. Na pozycji 2 znajduje się China Baowu Steel Group, która jest państwową spółką z sektora żelaza i stali z produkcją na poziomie 63,81 mln ton. Na pozycji 3 znajduje się Hesteel Group, która wcześniej była znana pod nazwą HBIS Group (Hebei Iron and Steel Group Co.), z produkcją na poziomie 46,18 mln ton. Mają one również siedzibę w Chinach. Pozycję 4 zajmuje NSSMC Group (Nippon Steel & Sumitomo Metal Corporation), producent z siedzibą w Japonii, którego produkcja wyniosła 46,16 mln ton. Są one zorganizowane wokół form produktów, w tym płyty, blachy stalowej płaskiej, bar & drutu, produktów budowlanych, takich jak belki H, i rury & produktów rurowych. Przychody Top-line wyniosły $ Na miejscu jest południowokoreańskie POSCO, z produkcją 41,56 mln ton. Oprócz stali walcowanej na gorąco i na zimno, firma oferuje produkty stalowe do zastosowań elektrycznych, stal ocynkowaną oraz inne produkty metalowe, w tym magnez, aluminium i tytan. Raportowane przychody wyniosły 45,75 mld dolarów. Pozycje 6 i 7 zajmują Shagang Group, z produkcją 33,25 mln ton oraz Ansteel Group z 33,19 mln ton. Obie firmy mają siedzibę w Chinach. Japońska spółka JFE Steel zajmuje pozycję 8, z produkcją na poziomie 30,29 mln ton i przychodami w wysokości 31,73 mld dolarów. Produkuje wyroby stalowe, które obsługują rynki, w tym motoryzacyjny, stoczniowy, budowy mostów & inżynierii, urządzeń, energii i kontenerów. Chińska Shougang Group i indyjska Tata Steel Group zajmują pozycje 9 i 10, z produkcją na poziomie 26,8 i 24,49 mln ton. Inna chińska firma, Shandong Steel Group, zajmuje pozycję 11 z produkcją na poziomie 23,02 mln ton. Producentem stali na pozycji 12 jest Nucor Corporation z siedzibą w Charlotte, w Karolinie Północnej, działająca na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Oprócz standardowych form stali węglowej, takich jak pręty, blachy i płyty, Nucor produkuje również gotowe wyroby stalowe, w tym między innymi elementy złączne, pokrycia podłogowe i dachowe, a także belki i pręty zbrojeniowe. Produkcja stali wyniosła 21,95 mln ton. Południowokoreański Hyundai Steel zajmuje pozycję 13 z produkcją na poziomie 20,09 mln ton. Z rocznymi przychodami w wysokości 17,65 mld USD, firma specjalizuje się w produkcji blach stalowych walcowanych na gorąco. Na 14. pozycji znajduje się Maanshan Steel z siedzibą w Chinach, z 18,63 mln ton. Niemiecki ThyssenKrupp zajmuje 15. pozycję w produkcji stali, z 17,24 mln ton. Przy łącznych rocznych przychodach ze wszystkich jednostek biznesowych w wysokości 51,56 mld dolarów, firma ta jest w pewnym sensie wyjątkowa na tej liście, ponieważ prowadzi zróżnicowaną działalność biznesową, której jednym z elementów jest produkcja stali. Części samochodowe, systemy transportu pasażerskiego i okręty podwodne to tylko kilka z rynków, które obsługuje ta firma. Rosyjski NLMK pojawia się na pozycji 16 z produkcją 16,64 mln ton, a tuż za nim plasują się Jianlong Group (#17), Gerdau (#18), China Steel Corporation (#19) i Valin Group (#20). Indyjska JSW Steel jest na pozycji 21 z 14,91 mln ton produkcji i 10,18 mld dolarów rocznego przychodu. Przedsiębiorstwa z siedzibą w Chinach (Benxi Steel) i Indiach (SAIL) zajmują pozycje 22 i 23, z produkcją odpowiednio 14,4 i 14,38 mln ton. U. S. Steel Corporation, z siedzibą w Pittsburghu, Pennsylvania, zajmuje pozycję 24, z przychodami $ i mln ton produkcji stali. Pozycja na top 25 producentów stali jest państwowe Iranian Mines & Mining Industries Development & Renovation (IMIDRO) na mln ton. Producenci stali – wnioski Powyżej wymieniliśmy 25 największych globalnych dostawców stali oraz 10 największych krajowych centrów serwisowych stali w USA. Aby uzyskać kompleksowe informacje na temat dostawców komercyjnych i przemysłowych z siedzibą w USA, odwiedź Thomas Supplier Discovery, gdzie mamy bazę danych ponad 500 000 dostawców komercyjnych i przemysłowych, w tym ponad 2100 dostawców stali z USA. Inne artykuły o stali Typy stalowych kształtowników konstrukcyjnych Najlepsi producenci i dostawcy prętów zbrojeniowych Typy prętów zbrojeniowych Typy stali Typy stali nierdzewnej Wszystko o stali 5160 (Właściwości, stali 5160 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 440 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 430 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 430 (właściwości, stali 430 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 304 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 52100 Właściwości, składy, i zastosowania stali standardowych Powierzchniowa obróbka hartownicza stali (hartowanie powierzchniowe) Wszystko o stali 9260 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Wszystko o stali 4130 (właściwości, wytrzymałość, zastosowania) Stal vs. Tytan – Wytrzymałość, Właściwości i zastosowania Inne artykuły o najlepszych dostawcach Najlepsi dostawcy i producenci wyłączników elektrycznych w USA i na świecie Najlepsze firmy zajmujące się automatyzacją procesów w USA i na świecie Najlepsi producenci i dostawcy wolframu i węglika wolframu w USA Najlepsi producenci i dostawcy kabli koncentrycznych w USA Najlepsze firmy Biosensor w USA i na arenie międzynarodowej Najlepsze firmy usług druku 3D w USA Najlepsi producenci anten RFID USA i na arenie międzynarodowej Najlepsi producenci termopar w USA -. Według przychodów, Według przychodów, lokalizacji i typu produktu Najważniejsi dostawcy usług projektowania obwodów scalonych w USA i na świecie Najważniejsze firmy oprogramowania automatyki przemysłowej w USA i na świecie Najważniejsi dostawcy usług w chmurze w USA i na całym świecie Najlepsi producenci i dostawcy obudów akumulatorów w USA i na całym świecie Najlepsi dostawcy i producenci czujników zbliżeniowych w USA i na całym świecie Najlepsi dostawcy i producenci rezystorów Dostawcy i producenci w USA i na świecie Najlepsi producenci znaczników RFID w USA i na świecie Najlepsi producenci i dostawcy czujników temperatury Najlepsi producenci i dostawcy zespołów kablowych Firmy w USA Producenci oprogramowania RFID w USA i na świecie Najlepsze firmy zajmujące się konserwacją predykcyjną w USA i na świecie Najlepsze firmy zajmujące się gięciem rur w USA Szukane hasło do krzyżówki: "stal w postaci gotowych odlewów" ma dokładnie 32 znaków. Dla tej definicji znaleźliśmy dokładnie 1 haseł. Bezpieczeństwo. ^{Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego Brak wersji przejrzanej Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniastaliwo (język polski)[edytuj] wymowa: IPA: [staˈlʲivɔ], AS: [stalʹivo], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​?/i znaczenia: rzeczownik, rodzaj nijaki ( stal w stanie ciekłym lub w postaci gotowych odlewów odmiana: ( przypadekliczba pojedynczamianownikstaliwodopełniaczstaliwacelownikstaliwubiernikstaliwonarzędnikstaliwemmiejscownikstaliwiewołaczstaliwo przykłady: składnia: kolokacje: synonimy: antonimy: hiperonimy: hiponimy: holonimy: meronimy: wyrazy pokrewne: przym. staliwny rzecz. stalownia ż, stalowiec mos, stalówka ż, stal związki frazeologiczne: etymologia: uwagi: tłumaczenia: źródła: Źródło: „ Kategoria: polski (indeks)Ukryte kategorie: polski (indeks a tergo)Język polski - rzeczownikiJęzyk polski - rzeczowniki rodzaju nijakiegoWymowa polska - zmiękczenie} Gatunki odlewów stali węglowej są podzielone na trzy podgrupy w zależności od zawartości węgla w metalu: Odlewy ze stali niskowęglowej/stale miękkie (do 0.3% węgla), Odlewy ze stali średniowęglowej (0.3–0.6% węgla) i Odlewy ze stali wysokowęglowej (więcej niż 0.6% węgla). Wygładzanie ścian. Gładź to dekoracyjne, wygładzające wykończenie ścian i sufitów, natomiast do wyrównania, a nawet prostowania ściany służy masa szpachlowa. Gładzie i masy szpachlowe to zupełnie inne produkty, o odmiennych właściwościach użytkowych, które decydują o ich przeznaczeniu. Jakie są rodzaje gładzi i mas szpachlowych i jakie mają zastosowanie. Jak nakłada się gładź, a jak szpachlę? Spis treściGładzie gipsowe i masy szpachlowe - rodzaje, skład i właściwościGładzie gipsowe i masy szpachlowe - zastosowanieGładzie i szpachle - przygotowanie ściany, nakładanie, wykończenieNakładanie gładzi, szpachli...Po nałożeniu gładzi i masy szpachlowej kontrola gładkościJaką gładź stosować? Gładzie gipsowe i masy szpachlowe - rodzaje, skład i właściwości Do wykonywania powłok z zapraw budowlanych stosowane są suche mieszanki i gotowe masy szpachlowe na spoiwach mineralnych lub organicznych. Ze względu na przeznaczenie można wyróżnić materiały szpachlowe do wykonywania całopowierzchniowych powłok wyrównawczych i wygładzających (np. tynków jednowarstwowych pocienionych, gładzi szpachlowych, warstw pośrednich między tynkami podkładowymi a nawierzchniowymi), a także wzmacniających lub ozdobnych. Oddzielną grupę stanowią szpachlówki i kity szpachlowe stosowane miejscowo do wyrównywania i napraw podłoża lub maskowania połączeń elementów. Normy dla wyrobów gipsowych Wymagania dotyczące wyrobów gipsowych określone są w dwóch normach: • PN-EN 13279-1:2009 „Spoiwa gipsowe i tynki gipsowe. Część 1: Definicje i wymagania”, przewidującej dwie główne klasyfikacje: tynki gipsowe oraz tynki i zaprawy gipsowe specjalnego przeznaczenia; • PN-EN 13963:2008 „Materiały do spoinowania płyt g-k. Definicje, wymagania i metody badań”, w której sklasyfikowano oraz podano wymagania i metody badań dla mas szpachlowych nanoszonych ręcznie i mechanicznie, uzyskanych zarówno na bazie spoiw gipsowych, jak i organicznych. Wyszczególniono w niej osiem różnych typów materiałów w zależności od przeznaczenia i sposobu twardnienia: 1A–4A – wiążące i twardniejące tylko w wyniku procesu wysychania; 1B–4B – wiązanie i twardnienie materiałów przebiegające według reakcji chemicznych (masa szpachlowa w postaci suchej mieszanki na spoiwie gipsowym, oznaczona jako 1B, stanowi europejski odpowiednik krajowego gipsu szpachlowego F). Do szpachlowania połączeń płyt gipsowo-kartonowych używamy mas specjalnie do tego przeznaczonych. W praktyce jednak inwestorzy i wykonawcy stosują umowne nazewnictwo i podziały proponowane przez producentów, np. uwzględniając miejsce zastosowania, materiał podłoża, rodzaj użytej wyprawy, sposób nanoszenia, liczbę warstw zaprawy, technikę wykonania. Przykładowe rodzaje gładzi: gładzi gipsowe – mają małą granulację, pozwalającą uzyskać bardzo cienkie i gładkie powłoki (grubości 0,3–3 mm); gładzie cementowe i cementowo-wapienne – w przeciwieństwie do gipsowych mogą być stosowane także w pomieszczeniach o wilgotności przekraczającej 70%. Ściany pokryte gładzią powstałą na bazie wysokiej jakości białego cementu są zarówno śnieżnobiałe, jak i idealnie gładkie; gładzie wapienne i gipsowo-wapienne – do wygładzania powierzchni wewnętrznych tynków wapiennych w pomieszczeniach suchych; gładzie polimerowe – łatwiejsze w nakładaniu i obróbce niż gładzie gipsowe. Pozwalają uzyskać bardzo gładką powierzchnię. Dzięki dużej elastyczności są odporne na pękanie; sztablatura – wykończenie jeszcze gładsze niż gładź. Podobnie jak ona składa się z dwóch warstw, z tym że warstwę zewnętrzną (grubość 1–2 mm) wykonuje się z gipsu modelowego, który wygładza się na mokro pacą stalową aż do wyświecenia; stiuk – tynk ozdobny nakładany na otynkowane wcześniej podłoże, któremu przez odpowiednią technikę barwienia i zacierania nadaje się wygląd kamienia naturalnego – najczęściej aplikuje się go w dwóch warstwach, które pokrywa się warstwą ochronną z wosku. Powłokę dekoracyjną wykonuje się z gotowej zaprawy gipsowej lub gipsowo-wapiennej wzbogaconej o pył marmurowy albo drobnoziarnisty piasek. Jest to najdroższy sposób na wykończenie ścian gipsem, stosowany przede wszystkim we wnętrzach stylizowanych. Użycie materiałów opartych na siarczanie wapnia pozwala na utrzymanie korzystnego mikroklimatu pomieszczeń, w których istnieje odpowiednia cyrkulacja powietrza. Bardzo ważną zaletą wyrobów gipsowych jest ich odporność na działanie ognia (zaliczane są do tworzyw niepalnych). Przykładowe rodzaje mas szpachlowych: tzw. startowe, uniwersalne, do spoinowania płyt g-k, wyrównawcze, renowacyjne. Patrz też: Gładź szpachlowa w proszku czy gotowa? Gładzie gipsowe i masy szpachlowe - zastosowanie Gładzie gipsowe i masy szpachlowe to zupełnie różne produkty. Gładź to dekoracyjne, wygładzające wykończenie ścian i sufitów, natomiast masa szpachlowa jest warstwą wyrównującą, a nawet prostującą ścianę. Gładź gipsowa to dekoracyjne wykończenie wygładzające lub wyrównujące chropowatą powierzchnię innych tynków, najczęściej cementowych czy cementowo-wapiennych i przygotowujące je do malowania. Może też stanowić ostateczną powłokę ściany. Spodni tynk musi być równy, gdyż gładź, choć układa się ją najczęściej w dwóch warstwach, jest dość cienka (łączna grubość dwóch warstw to ok. 2–3 mm). Po wyschnięciu i stwardnieniu zewnętrznej warstwy szlifuje się ją drobnoziarnistym papierem ściernym lub specjalną siateczką ścierną. Masy szpachlowe to zazwyczaj suche mieszanki, często gipsowe, które rozrabia się wodą (niektóre dostępne są w postaci gotowych past). Dzięki nim można wypełniać ubytki, naprawiać rysy i pęknięcia, jak również wygładzać powierzchnie, np. przed malowaniem, tapetowaniem, nakładaniem tynków strukturalnych i cienkowarstwowych mas dekoracyjnych. Stosowane są do szpachlowania ścian, wypełniania ubytków w tynkach wewnątrz pomieszczeń, wykonywania sztukaterii. Mogą być też używane do spoinowania płyt g-k (dzięki mikrowłóknom lub specjalnym polimerom), a także do innych prac, np. do korygowania większych nierówności precyzyjnego wyprowadzania płaszczyzn i kątów ścian oraz sufitów, czy osadzania narożników. Ilość dodatków zależy od przeznaczenia danej zaprawy. O zastosowaniu decydują właściwości – wytrzymałość (większa niż gładzi) i możliwość nakładania jednorazowo stosunkowo grubej warstwy (nawet do 8 mm) pozwalają zniwelować nawet duże nierówności w jednym cyklu roboczym, skracając czas i koszty prac. Ponadto masę szpachlową cechuje wysoka przyczepność do podłoża. Autor: Stabill Wygładzanie powierzchni sufitu. Po wyschnięciu i stwardnieniu zewnętrznej warstwy szlifuje się ją drobnoziarnistym papierem ściernym lub specjalną siateczką ścierną. Gładzie i szpachle - przygotowanie ściany, nakładanie, wykończenie Przed przystąpieniem do nakładania gładzi należy przede wszystkim ocenić jak duże nierówności trzeba zniwelować. Zależy to głównie od rodzaju i stanu podłoża. Ściany wymagają zwykle doprowadzenia do jednolitej płaszczyzny, trzeba więc zastosować odpowiednio grubą warstwę szpachli. W takich sytuacjach najlepiej sprawdzą się masy szpachlowe, które można stosować o jednorazowej grubości większej niż gładź bez obaw o spękania. Nanosi się je pojedynczą warstwą grubości nawet 7–8 mm, podczas gdy grubość jednorazowej powłoki z gładzi gipsowej nie powinna przekroczyć 1 mm. Świeże tynki cementowo-wapienne można szpachlować dopiero po upływie 3–4 tygodni od ich położenia, a gipsowe po 2–3 tygodniach. Jest to czas potrzebny, aby tynk dobrze związał i zaszły w nim niezbędne reakcje chemiczne. Przygotowanie podłoża. Przed nałożeniem szpachli, gładzi, sztablatury czy stiuku trzeba przygotować podłoże. Im dokładniej to zostanie zrobione, tym lepsza będzie przyczepność i, co za tym idzie, trwałość warstwy wygładzającej. Czyszczenie. Wszelkie luźno związane i osypujące się fragmenty podłoża oraz różnego rodzaju powłoki malarskie (np. z farby klejowej czy olejnej), które mogłyby osłabić przyczepność gipsu, należy usunąć szczotką drucianą lub szpachelką. Wyrównanie ścian. Nawet starannie wykonane tynki nie mają idealnie gładkiej powierzchni – ich faktura jest naturalnie chropowata. Jeśli więc wolimy mieć idealnie gładkie ściany, ich powierzchnia przed malowaniem powinna zostać wyrównana cienką warstwą gładzi lub szpachlowej masy gipsowej. Czynność ta wymaga dużej dokładności i wprawy. Warto pamiętać, że warstwa zwykłej gładzi gipsowej jest na tyle cienka, iż nie zamaskuje głębokich rys oraz znacznych nierówności na powierzchni ścian czy sufitów. Gdy są one większe, lepiej i taniej jest pokryć je warstwą tynku gipsowego lub masy szpachlowej. Zapewnianie szorstkości. Dużo łatwiej nakładać gips na podłoże szorstkie. Dlatego jeśli nowo położony tynk ma być wykończony gładzią czy sztablaturą, nie należy przesadzać z jego zacieraniem – im bardziej chropowata powierzchnia, tym większa jest płaszczyzna styku masy wygładzającej i tynku, a co za tym idzie – większa wzajemna przyczepność. Gruntowanie. Oczyszczone podłoże wymaga jeszcze zagruntowania, które je wzmacnia, zmniejsza jego chłonność oraz zwiększa przyczepność zaprawy. Chłonność podłoża można sprawdzić, zraszając je np. spryskiwaczem do kwiatów. Jeśli nie jest zbyt chłonne, woda swobodnie po nim spłynie, gruntowanie zaś polegać będzie tylko na zwilżeniu wodą. Jeśli jednak jest bardzo chłonne (woda szybko wsiąka w ścianę), konieczne może się okazać pokrycie specjalnym środkiem gruntującym, dobranym do rodzaju podłoża. Bardzo ważnym zadaniem gruntów jest wzmocnienie podłoża, co jest możliwe dzięki ich wodorozcieńczalności i zawartej w nich drobnocząsteczkowej żywicy lub innych dodatków (np. szkła wodnego potasowego), głęboko penetrujących podłoże i dodatkowo je wiążących. Grunty zawierające kruszywo kwarcowe aplikowane na podłoża gładkie (np. beton) zwiększają przyczepność nakładanych wypraw. Prace z udziałem mas szpachlowych i gładzi należy wykonywać przy temperaturze otoczenia, materiału i podłoża od 5 do 25°C. Większość dostępnych na rynku produktów opartych na spoiwie cementowym ma czas przydatności 9–12 miesięcy, a produktów gipsowych 6–9 miesięcy. Istnieją jednak produkty gipsowe o terminach ważności sięgających 12 miesięcy. Wszystkie mieszanki proszkowe przygotowywane są za pomocą wolnoobrotowych mieszadeł mechanicznych, tak aby uniknąć napowietrzenia przygotowanej masy i zachować odpowiedni dobór proporcji suchej mieszanki do wody. Dodatkowo każda współczesna mieszanka w proszku (szpachla, gładź, klej itp.) wymaga tzw. czasu dojrzewania między kolejnymi etapami mieszania. Niedostosowanie się do tych wymogów może doprowadzić do przedwczesnego wiązania, otrzymania niewłaściwej konsystencji i w efekcie zmarnowania materiału. Zabezpieczanie przed korozją. Gips w połączeniu z wilgocią przyspiesza korozję stali, dlatego elementy stalowe narażone na kontakt z zaprawą gipsową wymagają zabezpieczenia antykorozyjnego. Autor: Stabill Natrysk gładzi agregatem hydrodynamicznym. Nakładanie maszynowe znacznie przyspiesza prace wykończeniowe. Nakładanie gładzi, szpachli... Do przygotowania mieszanek należy używać specjalnego mieszadła o obłych kształtach. Trzeba zwrócić uwagę, aby przygotowana masa została dokładnie wymieszana i nie zawierała żadnych grudek, a do nakładania użyto wyłącznie narzędzi ze stali nierdzewnej. Sposoby aplikacji poszczególnych mas: Nakładanie gładzi – warstwa wierzchnia, wymagająca starannej aplikacji. Po wyschnięciu szpachli „zgrubnej” drobne nierówności trzeba usunąć pacą, następnie omieść szczotką, a potem nałożyć cienką warstwę gładzi (tzw. finisz), jeśli potrzeba, to dwukrotnie. Na rynku dostępne są produkty do nakładania metodą „mokre na mokre”. Po wyschnięciu gładź należy przeszlifować za pomocą packi z papierem lub siatką ścierną (granulacja 100–180, zależnie od wskazań producenta). W kątach i miejscach trudno dostępnych szczególnie polecana jest gąbka ścierna. Nakładanie szpachli – warstwa „zgrubna” traktowana jako podkład pod następną, wierzchnią warstwę wykończeniową – gładź. Nie wymaga szczególnie starannego wygładzania. Przygotowaną masę nakłada się równomiernie na przygotowane wcześniej podłoże metalową, nierdzewną pacą, dociskając ją mocno do powierzchni ścian i sufitów. Na ścianach masę warto nakładać pasami od podłogi ku górze. Na suficie natomiast należy ciągnąć pacę do siebie, w kierunku – od okna w głąb pomieszczenia. Sztablatura – wykonuje się ją podobnie jak gładź, ale ostatnią warstwę wygładza się na mokro, aż do wyświecenia. Stiuk – aplikuje się go podobnie do gładzi, ale to praca wyłącznie dla profesjonalistów (drogi materiał). Uzyskanie odpowiedniego efektu wymaga nie tylko dużo więcej umiejętności, staranności i siły, ale również specjalnych pac i w końcowej fazie dodatkowych materiałów (np. wosku). Po nałożeniu gładzi i masy szpachlowej kontrola gładkości Gładkość powierzchni można sprawdzić, przykładając do ściany, w kilku miejscach i w różnych kierunkach, dwumetrową łatę, albo kierując strumień światła wzdłuż płaszczyzny ściany. Pod łatą nierówności ujawnią się jako grubsze i cieńsze prześwity, a w strumieniu światła jako cienie. Jaką gładź stosować? Przy wyborze odpowiedniej gładzi należy wziąć pod uwagę następujące kryteria: oszczędność czasu – spełnia je gotowa gładź, za pomocą której można od razu zacząć pracę. Jest to jednoskładnikowy produkt w postaci mokrej o małym skurczu objętościowym, co daje oszczędność około 20 minut, które w przypadku masy w proszku przeznaczone zostają na jej przygotowanie – rozrobienie, czas dojrzewania i osiąganie właściwej konsystencji podczas drugiego wymieszania. Dodatkowo, gładzią gotową można wykonać powierzchnię w ciągu jednego dnia roboczego; właściwej konsystencji – gotowa gładź (masa) jest fabrycznie rozrobiona. W przypadku proszków musi być zachowany odpowiedni dobór proporcji suchej mieszanki do wody. W innym wypadku masa źle się rozprowadza na podłożu – zbyt wodnista może spływać ze ściany, a w rozrobionej zbyt małą ilością wody powstaną grudki; niskich kosztów – gładź w proszku (do własnoręcznego przygotowania) stanowi rozwiązanie zdecydowanie obniżające koszty remontu; czystości pomieszczenia, w którym wykonuje się gładzie – brak unoszącego się pyłu gipsowego (lub dolomitowego) w powietrzu jest możliwy przy zastosowaniu gładzi gotowych; ilości odpadów – jest ich mniej gdy używamy produktów gotowych. Niewykorzystaną masę można zostawić w wiaderku i nakładać następnego dnia; sposobu nakładania (ręcznego lub maszynowego) – większość dostępnych mas gotowych, w przeciwieństwie do proszkowych, może być nakładana maszynowo. Obydwa typy przeznaczone są do całopowierzchniowego szpachlowania podłoży, więc o wyborze sposobu aplikacji decyduje głównie budżet, czas przeznaczony na remont, a dodatkowo dostępność sprzętu. Autor: Dekoral Professional Jeśli chcemy mieć idealnie gładkie ściany, ich powierzchnia przed malowaniem powinna zostać wyrównana cienką warstwą gładzi lub szpachlowej masy gipsowej Praca: Odlewnia. 128.000+ aktualnych ofert pracy. Konkurencyjne wynagrodzenie. Pełny etat, praca tymczasowa, niepełny etat. Powiadomienia o nowych ofertach pracy. Szybko & bezpłatnie. Zacznij nową karierę już teraz! ^{W odlewni żeliwa CABAN-ODLEWNIA wykonywane są odlewy jednostkowe i małoseryjne na zlecenie Klientów. Do odlania każdego detalu wymagany jest model odlewniczy. Model odlewniczy to przyrząd służący do wykonania form, które po wypełnieniu ciekłym metalem odwzorowują kształt odlewu. Duża część firm, z którymi współpracujemy posiada własny park maszynowy pozwalający na wykonanie modeli odlewniczych we własnym zakresie. Dla tych firm przygotowaliśmy poradnik pozwalający na samodzielnie wykonanie modeli odlewniczych zgodnie z zasadami sztuki odlewniczej. Wybór technologii odlewania Wykonanie modeli i rdzennic odlewniczych powinno być zawsze poprzedzone analizą. Konstruktor powinien wziąć pod uwagę zagadnienia kształtu odlewu, doboru materiału, wielkości serii odlewniczej i optymalnej technologii wykonania. Ustalanie metody i sposobu formowania oraz odlewania warunkuje rodzaj i sposób wykonania modelu. Odlewy z żeliwa szarego są zazwyczaj wykonywane w jednorazowych formach piaskowych (rys. 15). Do formowania ręcznego, czyli produkcji jednostkowej i małoseryjnej, modele (rys. 12) oraz rdzennice (rys. 13) wykonuje się z drewna lub tworzywa sztucznego. Modele muszą wytrzymać wielokrotne zagęszczanie masy formierskiej zachowując swój kształt i wymiary. W przypadku wykonywania jednorazowych form piaskowych model odtwarza zewnętrzne kształty odlewu, a rdzeń (rys. 14) wykonany w rdzennicy służy do odtworzenia wewnętrznych kształtów odlewu. Po zagęszczeniu (ubiciu) masy formy zdejmuje się jej górną część, a następnie ostrożnie wyjmuje model z masy formierskiej. Aby wyjęcie modelu było możliwe musi on posiadać pochylenia i zbieżności odlewnicze oraz posiadać dobrej jakości powierzchnię. Po wyjęciu modelu składa się z powrotem obie połówki formy, aby później zalać ją roztopionym metalem (rys. 1). W tej technologii modele odlewnicze są wielokrotnego użytku. Rys. 1. Zalewanie ciekłym żeliwem piaskowej formy odlewniczej. W technologii odlewania metodą traconego (wytapianego) modelu oprócz jednorazowych form stosuje się jednorazowe modele odlewnicze. Modele są wykonane zazwyczaj z wosku lub tworzywa sztucznego. Formę wykonuje się przez zalanie modelu gipsem odlewniczym lub przez nałożenie na niego powłoki ceramicznej. Tak powstałą formę wypala się w celu usunięcia modelu z wnęki formy, a następnie zalewa roztopionym metalem. Obecnie, w naszej odlewni zaniechaliśmy odlewania tą metodą na rzecz klasycznych, dzielonych, jednorazowych form piaskowych, dlatego w kolejnych akapitach zostaną opisane zasady wykonywania modeli odlewniczych do formowania ręcznego w formach piaskowych. Materiały, z których wykonuje się modele odlewnicze Najczęściej stosowane materiały do budowy modeli i rdzennic odlewniczych przeznaczonych do produkcji jednostkowej i małoseryjnej to drewno i tworzywa sztuczne. Drewno posiada wiele zalet, jak łatwość obróbki ręcznej i mechanicznej, małą gęstość, łatwość łączenia za pomocą klejów, dostateczną wytrzymałość na zginanie i ściskanie. Do wad należą: niejednolita budowa, zdolność do zmian zawartości wilgoci, paczenie się, pękanie i psucie się. Do zalet tworzyw sztucznych należą: mała gęstość, duża wytrzymałość, duża odporność chemiczna, dobre własności przeciwcierne. Do wykonywania modeli i rdzennic stosuje się najczęściej żywice epoksydowe i poliestrowe. Tworzywa to PCV, styrodur oraz materiały używane do wykonywania wydruków 3D, czyli ABS, PLA, PET. Metalowe modele odlewnicze wykonuje się najczęściej ze stopów aluminium lub miedzi. Stosuje się je przy produkcji seryjnej i masowej. W celu zmniejszenia do minimum masy modeli metalowych wykonuje się je w postaci cienkościennych odlewów wzmocnionych od wewnątrz żebrami. Wykonanie metalowych modeli jest bardzo pracochłonne i wymaga zazwyczaj obróbki mechanicznej oraz polerowania. Podstawowe zasady konstruowania modeli odlewniczych Bez względu na materiał zastosowany do budowy modeli odlewniczych każdy z nich musi być wykonany według zasad umożliwiających prawidłowe zagęszczenie masy formierskiej, wyjęcie modeli z formy odlewniczej oraz zapewniających prawidłowe zalanie formy i krzepnięcie metalu. Modele niedzielone, dzielone lub z częściami odejmowanymi W zależności od stopnia skomplikowania i geometrii odlewów konstruuje się modele niedzielone, dzielone lub z częściami odejmowanymi. Modele niedzielone wykonuje się dla odlewów prostych i o płytkiej wnęce formy. Gdy odlew wymaga wykonania głębokiej wnęki formy i istnieje ryzyko obrywania masy formierskiej przy otwieraniu formy wykonuje się modele dzielone (rys. 12). Przy tej konstrukcji części modelu pozostają w połówkach formy podczas otwierania – wyjmuje się je dopiero po rozłożeniu formy i ich delikatnym obruszaniu. Linia podziału modelu zazwyczaj wyznacza powierzchnię podziału formy. Modele z częściami odejmowanymi są wykonywane podobnie jak modele dzielone w przypadku, gdy ich usunięcie z formy jest utrudnione. Odejmowane części są zazwyczaj niewielkich rozmiarów i nie leżą w płaszczyźnie podziału formy. Pochylenia i zbieżności odlewnicze ścian modeli odlewniczych Dla ułatwienia wyjmowania modelu z formy nadaje się jego bocznym powierzchniom (najczęściej prostopadłym do płaszczyzny podziału formy) pochylenia odlewnicze (tabela 1). W przypadku otworów mówimy o zbieżnościach odlewniczych. Pochylenia mogą być wykonywane na ‘plus’ materiału (rys. 2), na ‘minus’ materiału (rys. 3) lub ‘plus-minus’ materiału (rys. 4) w zależności od grubości ścian oraz tego czy dana powierzchnia będzie obrabiana mechanicznie. Pochylenia na plus-minus oraz minus stosuje się tylko na powierzchniach nieobrabianych. Dzięki pochyleniom odlewniczym podczas wyjmowania modelu z formy już przy niewielkim przemieszczeniu w kierunku prostopadłym do płaszczyzny podziału powstaje przestrzeń między modelem a wnęką formy zapobiegającą obrywaniu i obsypywaniu się masy formierskiej. Rys. 2. Pochylenie odlewnicze modelu na plus [1].Rys. 3. Pochylenie odlewnicze modelu na plus-minus [1].Rys. 4. Pochylenie odlewnicze modelu na minus [1]. Wysokość modelu [mm] Pochylenia a [mm] α do 40 1,0 3ᵒ 41÷63 1,5 1ᵒ30′ 64÷100 2,0 1ᵒ15′ 101÷160 2,5 0ᵒ45′ 161÷250 3,0 0ᵒ30′ 251÷400 4,0 0ᵒ30′ 401÷630 5,0 0ᵒ30′ 631÷1000 6,0 0ᵒ30′ 1001÷1600 8,0 0ᵒ30′ Tabela 1. Wielkość pochyleń odlewniczych dla modeli drewnianych przy formowaniu ręcznym (wg PN-69/H-54217) [2]. Jakość powierzchni modeli odlewniczych Jakość powierzchni modelu jest rozumiana jako jej chropowatość. Przy wyjmowaniu modelu z formy jest bardzo istotne, aby jego powierzchnia była jak najbardziej gładka. W przypadku zbyt dużej chropowatości masa formierska wypełnia pory i nierówności w ścianach modelu przez co uniemożliwia jego prawidłowe wyjęcie z formy (obrywanie wystających części formy odwzorowujących wnęki i otwory w modelu, przyklejanie masy do ścian modelu, obsypywanie i obrywanie masy formierskiej, utrudnione lub wręcz niemożliwe wyjęcie modelu bez jego uszkodzenia). Maksymalną chropowatość powierzchni modeli można obrazowo porównać do powierzchni uzyskanej po dokładnej obróbce skrawaniem (przy przejechaniu paznokciem po powierzchni nie powinny być wyczuwalne nierówności). Skurcz odlewniczy Skurczem odlewniczym nazywamy procentowe zmniejszenie wymiarów (liniowych) odlewów w stosunku do odpowiednich wymiarów modelu odlewniczego. Skurcz powstaje podczas stygnięcia ciekłego metalu w formie, krzepnięcia metalu oraz podczas stygnięcia metalu w stanie stałym. Skurcz odlewniczy może być swobodny lub hamowany. Skurcz swobodny (rys. 6) występuje w odlewach o kształcie prostym, np. wałki, płyty, proste belki. Skurcz odlewów jest hamowany przez opór formy, rdzeni i znajdujących się w nim żeber (mechaniczne hamowanie skurczu), ale również przez opór spowodowany niejednakowym skurczem poszczególnych części odlewu wynikającym z różnicy grubości ścianek odlewu (cieplne hamowanie skurczu). Skurcz odlewniczy może wywoływać powstawanie naprężeń odlewniczych oraz wywołane nimi paczenia i pęknięcia odlewów. Zjawisko skurczu należy uwzględnić podczas budowy modeli odlewniczych. Modele muszą być odpowiednio większe, aby odlany detal posiadał wymagane wymiary. O ile przy małych odlewach skurcz odlewniczy bywa niezauważalny gołym okiem to przy odlewach o dużych gabarytach różnica wymiarów odlewu i modelu bywa znacząca. Grupa odlewów Skurcz [%] hamowany swobodny Żeliwo szare małe i średnie odlewy 0,9 1,0 średnie i duże odlewy 0,8 0,9 bardzo wielkie odlewy 0,7 0,8 Żeliwo ciągliwe 1,0 1,5 Staliwo odlewy ze staliwa węglowego i niskostopowego 1,3-1,7 1,6-2,0 odlewy z wysokostopowego staliwa z chromem 1,0-1,4 1,3-1,7 odlewy ze staliwa ferrytyczno-austenitycznego 1,5-1,9 1,8-2,2 odlewy ze staliwa austenitycznego 1,7-2,0 2,0-2,3 Metale nieżelazne odlewy z brązu cynowego 1,2 1,4 odlewy z brązu aluminiowego 1,6-1,8 2,0-2,2 mosiądze 1,5-1,7 1,8-2,0 mosiądze krzemowe 1,6-1,7 1,7-1,8 mosiądze manganowe 1,8-2,0 2,0-2,3 silumin 0,8-1,0 1,0-1,2 stop aluminium z miedzią (7-12% Cu) 1,4 1,3 stop aluminium z magnezem (10% Mg) 1,0 1,3 stopy magnezu 1,2 1,6 Tabela 2. Wartości skurczu liniowego odlewów z różnych stopów [3]. Przykładowo: model odlewniczy prostopadłościennej kostki o wymiarach 300 x 200 x 40mm odlanej z żeliwa szarego powinien mieć wymiary 303 x 202 x 40,4mm. Rys. 5. Odlewy żeliwne ukazujące swobodny skurcz odlewniczy. Rys. 6. Skurcz odlewniczy ukazany na odlewach żeliwnych belek podrusztowych. Naddatki na obróbkę Naddatek na obróbkę jest warstwą materiału odlewu usuwaną podczas obróbki mechanicznej w celu uzyskania odpowiednich wymiarów i żądanych parametrów jakości powierzchni gotowego wyrobu. Jeśli do otrzymania gotowego wyrobu należy obrobić odlew, np. przez frezowanie powierzchni jednej z jego ścian to należy przewidzieć jej pogrubienie już podczas budowy modelu odlewniczego. W przypadku obrabianych otworów naddatek wprowadza się przez odlanie otworu o mniejszej średnicy, tak aby dało się go roztoczyć lub rozwiercić. Otwory o niewielkich średnicach (poniżej 12mm) zazwyczaj nie są odlewane – w odlewach pozostawia się pełną, litą ścianę, aby je wywiercić, wytoczyć lub wyfrezować. Naddatki na obróbkę górnych powierzchni odlewów są zazwyczaj o 50% większe od pozostałych, gdyż w górnych partiach odlewów mogą znajdować się zanieczyszczenia. Wielkość stosowanych naddatków jest opisana w normach, jednak najlepiej ustalić ich wielkość z technologiem. Klasa Największy gabarytowy wymiar odlewu [mm] Położenie powierzchni przy zalewaniu Wymiar nominalny mierzony [mm] do 30 powyżej 30 do 60 powyżej 60 do 100 powyżej 100 do 200 powyżej 200 do 300 powyżej 300 do 500 powyżej 500 do 800 powyżej 800 do 1200 powyżej do Naddatki [mm] I – 100 spód, bok 2,0 2,0 2,5 100 200 spód, bok 2,0 2,5 2,5 3,0 200 300 spód, bok 2,5 2,5 3,0 3,0 3,5 300 500 spód, bok 2,5 3,0 3,0 3,5 3,5 4,0 500 800 spód, bok 3,0 3,0 3,5 3,5 4,0 4,0 4,5 800 1200 spód, bok 3,0 3,5 3,5 4,0 4,0 4,5 4,5 5,0 II 60 100 spód, bok 2,0 2,5 2,5 100 200 spód, bok 2,5 2,5 3,0 3,0 200 300 spód, bok 2,5 3,0 3,0 3,5 3,5 300 500 spód, bok 3,0 3,0 3,5 3,5 4,0 4,0 500 800 spód, bok 3,0 3,5 4,0 4,0 4,0 4,5 4,5 800 1200 spód, bok 3,5 3,5 4,0 4,0 4,5 4,5 5,0 5,0 III – 100 spód, bok 2,0 100 200 spód, bok 2,5 3,0 200 300 spód, bok 3,0 3,0 3,0 300 500 spód, bok 3,5 3,5 3,5 4,0 500 800 spód, bok 4,0 4,0 4,0 4,5 5,0 800 1200 spód, bok 4,5 4,5 4,5 5,0 5,5 5,5 Tabela 3. Naddatki na obróbkę skrawaniem odlewów z żeliwa szarego (wg PN-69/H-83104) [2]. Zaokrąglenie połączeń ścian odlewów Nieprawidłowe ukształtowanie połączeń ścian odlewów może prowadzić do powstawania wad w odlewach takich jak pęknięcia (rys. 7), jamy skurczowe (rys. 8 i rys. 9) lub rzadzizna skurczowa. Wprowadzenie zaokrągleń o odpowiednim promieniu pozwala uzyskać odlewy wolne od wad (rys. 10). Należy pamiętać, że miejsca łączenia ścian to obszary o większym skupieniu masy ciekłego metalu, w których jest większe prawdopodobieństwo powstawania wad wewnętrznych, dlatego w modelach odlewniczych wprowadza się podcięcia ścian zmniejszające wielkość węzłów cieplnych. Rys. 7. Pęknięcie odlewu spowodowane brakiem wyokrąglenia modelu odlewniczego [2].Rys. 8. Jama skurczowa powstała z powodu jednostronnego wyokrąglenia modelu odlewniczego [2].Rys. 9. Jama skurczowa powstała na skutek niewłaściwego wyokrąglenia modelu odlewniczego [2].Rys. 10. Odlew bez wad dzięki prawidłowemu wyokrągleniu modelu odlewniczego [2]. Rdzennice i znaki rdzeniowe Zewnętrzny kształt odlewu jest odwzorowany za pomocą modelu odlewniczego (rys. 12). Kształt wewnętrzny odlewu odtwarza się przy pomocy rdzeni odlewniczych (rys. 14). Rdzenie mocuje się w formie (rys. 15) w gniazdach rdzennika. Gniazda rdzennika są odtwarzane w formie przez część modelu odlewniczego nazywaną znakiem rdzeniowym. Znak rdzeniowy modelu odpowiada kształtowi rdzennika. Stosowanie rdzeni komplikuje budowę modelu odlewniczego i wykonywanie formy, zwiększa niebezpieczeństwo powstawania braków, podnosi koszt formowania i oczyszczania odlewów, dlatego jeśli tylko konstrukcja odlewu to umożliwia należy unikać stosowania rdzeni. Rys. 11. Odlew rury z kołnierzem (przekrój) wykonany w jednorazowej formie odlewniczej z wykorzystaniem dzielonego modelu i rdzenia [2]. Rys. 12. Dzielony (dwuczęściowy) model odlewniczy ze znakami rdzeniowymi [2]. Rys. 13. Rdzennica do wykonywania piaskowych rdzeni odlewniczych [2]. Rys. 14. Rdzeń odlewniczy potrzebny do wykonania odlewu rury z kołnierzem [2]. Rys. 15. Piaskowa forma odlewnicza rury z kołnierzem [2]. Przy produkcji jednostkowej, rdzennice wykonuje się zazwyczaj z drewna lub tworzywa sztucznego. Przy konstruowaniu modeli i rdzennic należy uwzględnić: – pewność ustawienia rdzeni w formie – najlepiej bez podpórek rdzeniowych, – łatwość odprowadzania gazów z rdzeni podczas zalewania formy, – sztywność rdzeni dzięki zastosowaniu odpowiedniego uzbrojenia, – możliwość usunięcia z wnętrza gotowego odlewu masy rdzeniowej i zbrojenia. Bibliografia: [1] Techniki Wytwarzania – Odlewnictwo, Paweł Murza-Mucha, PWN, Warszawa 1978. [2] Poradnik modelarza formierza i rdzeniarza, Tadeusz Piwoński, WNT, Warszawa 1977. [3] Zasady konstruowania odlewanych części maszyn, Michał Skarbiński, WNT, Warszawa 1968. Pobierz artykuł w wersji PDF: Zasady konstruowania modeli Powyższy artykuł odpowiada na pytania: Jak zrobić model do odlewu? Jak wykonać model odlewniczy? Jak zrobić model odlewniczy? Jak samodzielnie wykonać modele odlewnicze? Jak wygląda konstrukcja modelu odlewniczego? Co to jest skurcz odlewniczy? Przykład prawidłowo wykonanego modelu odlewniczego suportu do małej tokarki wykonanego przez Klienta: Przykład prawidłowo wykonanego modelu odlewniczego korpusu maszyny wykonanego przez Klienta oraz piaskowa forma odlewnicza wykonana z jego wykorzystaniem:} s1n0T.

abyt3msh95.pages.dev/16

abyt3msh95.pages.dev/61

abyt3msh95.pages.dev/26

abyt3msh95.pages.dev/76

abyt3msh95.pages.dev/17

abyt3msh95.pages.dev/74

abyt3msh95.pages.dev/38

abyt3msh95.pages.dev/83

stal w postaci gotowych odlewów